მარიამ რამაზაშვილი დენიელ კიზი „ყვავილები ელჯერნონისთვის“ სსიპ ქალაქ თბილისის N28 საჯარო სკოლის IX კლასის მოსწავლე

დენიელ კიზი „ყვავილები ელჯერნონისთვის“

სსიპ ქალაქ თბილისის N28 საჯარო სკოლის 

IX კლასის მოსწავლე: მარიამ რამაზაშვილი

     მიამიტი ბავშვი,გაყინული ფანჯრის მიღმა მომზირალი, „ნამდვილი ცხოვრების“ დაწყების მომლოდინე, სინათლისაკენ თვალებაპყრობილი, კეთილგანწყობილი, ბოღმის სანთხევი ობიექტი, ყოველი სულიერის მოსიყვარულე მეგობარი, პროგრესისაკენ მსწრაფი, საკუთარი „ჭიის“ გამხარებელი, ცნობიერისა და ქვეცნობიერის შეჯახება, ამაოების ფრთებმოჭრილი მსხვერპლი...ჩარლი გორდონი პიროვნებაა. ვინ არის და რამ აქცია იმად, ვინც არის - საზოგადოებამ თუ ბუნებამ? გარეგანმა ფაქტორებმა თუ შინაგანმა?
    ჩარლი ინდივიდია, რომელშიც ნაიარევებით შემკობილ უსუსურ ბავშვს ჩაუბუდებია. ის მისი არაცნობიერი ნაწილია, რომელშიც ყოველ მის მიერ გაუაზრებელ მოგონებას აქვს თავი მოყრილი. ცნობიერი მასთან შედარებით ბევრს არაფერს მოიცავს, სანამ მის ცხოვრებას ერთი დიდი გარდამტეხი მოვლენა არ დააგვირგვინებს, რის შემდეგაც ის იწყებს ყველაფრის დანახვას. გონების მიღმა მიმალული მოგონებები ფსკერიდან იწყებენ ამოტივტივებას, ხოლო ყველაფერი, რისიც ოდესმე სჯეროდა, ილუზიებად იქცევა. ხედავს ვინ იყო, ააშკარავებს გარშემომყოფების რეალურ დამოკიდებულებას, იაზრებს, რომ ის, ვისი იმედიც თვალდახუჭულს ჰქონდა, მხოლოდ და მხოლოდ მის თავში გაღმერთებული „გენიოსები“ აღმოჩნდებიან, რომელთაც უკვე ბევრად გაუსწრო განვითარებით, რაც მას მეხდაცემული ხესავით გარიყულს ხდის. ჩარლის ახსენდება თუ როგორ სურდა დედას, ეგოისტური მიზეზების გამო, მისი შვილი „ნორმალური“ ყოფილიყო. ხვდება, რომ არავინ არასდროს თვლიდა პიროვნებად(მათ ხომ მის თვალწინ ისე შეეძლოთ საუბარი, თითქოს არც კი არსებობდა), მაგრამ მისი რეალობის სიმწარე იმაში მდგომარეობს, რომ ჩვეულებრივი თაგვიდან ახლა მხოლოდ „ლაბორატორიის ვირთხად“ იქცა. გონება დაეხმარა თავის განვლილ ცხოვრებასა და არსებობაში ჩადებული ყოველი აზრი, მაგრამ მასში მყოფ ფანჯრიდან მოცქირალ ბიჭუნას არსებობა არ შეუწყვეტია. ნებისმიერი ადამიანის სუსტი და ძლიერი მხარეების საწყისი შეგვიძლია მის ბავშვობაში ქექვისას აღმოვაჩინოთ. ჩარლის არასოდეს მიუღია ახლობლებისაგან ის მხარდაჭერა,რაც მას ყველაფერზე მეტად სჭირდებოდა, არამედ გვერდში დგომისაგან რაღაც სრულიად საპირისპირო. მერე რა, რომ მის საჭიროებაზე არც კი უფიქრია. მას ახლაც კი არა აქვს ადამიანებთან სრულფასოვანი ურთიერთობის შესაძლებლობა, რადგან დედა მიწის თხილს წაართმევს - მას ხომ ძალიან უყვარს მიწის თხილი?!
     ჩარლი გორდონს ყველაფერი შეუძლია. ისიც კი, რაც მის შესაძლებლობებს აღემატება. ის ნორმალურია, სხვებისნაირია. ექიმები ყველაფერს გამოასწორებენ. ჩარლი შეძლებს, თუ მოინდომებს - სწორედ დედის ამ დელუზიების მსხვერპლი ხდება ბიჭუნა.
შემდგომში, მიტოვებულობის ჟამს, სამსახურში იძენს „მეგობრებს“, რომელთაც ის ძალიან მოსწონთ, ის და მასთან ერთად სიცილი, მასზე სიცილი, მისი დაცინვა.
    თაგვის ადამიანური ვერსია ყოველთვის ყველაფერს გრძნობდა, მაგრამ არასდროს შეეძლო გაეაზრებინა ეს. გაუმჯობესდა მისი გონება,რასაც მოჰყვა დაფიქრება და ყველაფრის ერთიანად ზვავად თავზე ჩამოწოლა, უნდობლობა, მიუსაფრობა, გულგრილობა, იმედგაცრუება...უმადურობაა იმის თქმა, რომ ამ მომენტში მისი ერთადერთი მეგობარი და სულის სწორი პატარა თაგვი - ელჯერნონი- აღმოჩნდა, რომლის ცხოვრების გზამაც მას თავისი აღსასრული დაანახა. ის იქ ბრუნდება, საიდანაც დაიწყო, მაგრამ ის ბედნიერია, რადგან ორი სხვადასხვა პიროვნების თვალით შეხედა სამყაროს. სულიერად ესწრაფვოდა ჭკვიანი ყოფილიყო, რათა ყველას მოსწონებოდა, მისით ეამაყათ და ბევრს ნდომებოდა მასთან მეგობრობა, მაგრამ ის, რაც ყველაზე მეტად უნდოდა, სულაც არ აღმოჩნდა ის, რაც მას სრულფასოვნებისათვის სჭირდებოდა. ერთი შეხედვით ცუდი ადამიანები, რომლებიც მეორე შეხედვითაც ცუდები არიან, არც ისეთი საშინელი ადამიანები აღმოჩნდებიან, როგორებიც გვგონია. ასე თუ ისე, მაინც ჩარლის ნამდვილი მეგობრები არიან. ალბათ, განსხვავებულ სითბოს გრძნობ იმის მიმართ, ვინც ნებას გრთავს დაჩაგრო და ამით ხალისი შეიტანო ყველაფერში.
ჩარლიმ შეძლო პატიება,მოთმინება, სამყაროს შეგრძნება, ორი პიროვნების კანში ცხოვრება. განიცადა სიყვარული და რაც მთავარია, ჩვენგან განსხვავებით, ადამიანობაში ჩარლი გორდონი არ ჩაატარა. ის პიროვნებაა.
პ.ს. ბევრი ყვავილი ჩემგან ელჯერნონს!